Ostatnio trochę mniej piszę i komentuję...Powody są dwa...a właściwie trzy. Pierwszy to niestety taki, że mój pięcioletni laptop HP zepsuł się tak skutecznie, iż nie nadaje się już do naprawy. Moja Druga Połowa, która przypadkiem jest również informatykiem sprawdziła, iż ten model miał jakieś wady fabryczne, stąd jego tak krótki żywot. Małe to dla mnie pocieszenie, ale pozytywna wiadomość jest taka, że już wkrótce stanę się właścicielką nowego sprzętu, który mam nadzieję posłuży mi nieco dłużej, niż poprzedni.
Drugi powód, to moje oczy, które ostatnio jakoś bardziej mi dokuczają a zwłaszcza w kontaktach z białym ekranem komputera. Postanowiłam więc dać im trochę odpocząć i bardziej o nie zadbać, gdyż przecież mają mi służyć jeszcze długie lata.
Ten trzeci powód jest najtrudniejszy do wyjaśnienia...Otóż mam wrażenie, iż popadłam w jakiś marazm, z którego ciężko mi się wydostać. Może to sprawiła zima...niespodziewanie tak mroźna i śnieżna a może te ekstremalnie krótkie dni, które nim zaczną się na dobre, to już chylą się ku końcowi i człowiek ma wrażenie, jakby kręcił się coraz szybciej na karuzeli dnia i nocy.
To moje tłumaczenie skojarzyło mi się z pewną anegdotą o Napoleonie. Pewnego razu cesarz Napoleon jechał przez niewielkie miasteczko francuskie. Zdziwiony tym, że nie przywitały go salwy armatnie, pyta burmistrza:
- Dlaczego nie strzelacie z armat na moją cześć?
- Powodów jest ze dwadzieścia. Po pierwsze nie mamy armat. Po drugie...
- Dziękuję, to pierwsze mi wystarczy- odrzekł cesarz.
Może u mnie z armatami nie jest aż tak źle, bo przecież w domu informatyka człowiek co chwilę potyka się o jakiś komputer, ale ja mam taką naturę, że przywiązuję się do swoich rzeczy i traktuję je po części, jak przyjaciół, którzy doskonale mnie rozumieją i wzajemnie.
Grudzień to bardzo szczególny miesiąc w kalendarzu. Zbliżają się święta, kończy się rok a niektórzy również twierdzą, że kończy się nasz świat. Ubawiła mnie ostatnio pewna sonda w radiu na temat: jak przygotować się na koniec świata? Ludzie dzwonili z różnymi propozycjami "zestawów", które należy zgromadzić na tę okazję, ale jeden, zaproponowany przez pewnego pana szczególnie przypadł mi do gustu: to butelka szampana, dwa kieliszki i moja(tego pana) dziewczyna.
Zakończę ten nieco chaotyczny post akcentem muzycznym. Muzyka stale jest obecna w moim życiu, a zwłaszcza ta głęboka, poruszająca i nostalgiczna.. Taka jest muzyka Cesarii Evory, a właśnie za trzy dni- 17 grudnia minie pierwsza rocznica śmierci "Bosonogiej divy" z Wysp Zielonego Przylądka. Z tej okazji niezwykle piękny i energetyczny utwór
"Carnaval De Sao Vincente"
