Chwila

Wybaczcie proszę moją nieobecność w wirtualnym świecie przez ostatnich kilka dni. Niestety, dopadła mnie choroba i to nie grypa, jak można by  przypuszczać, ale jakieś dolegliwości gastryczne połączone z silnymi zawrotami głowy. Byłam niezdolna do jakiegokolwiek działania i nawet nie próbowałam w tym czasie włączać komputera. Po cichu przyznam się, że jakaś czarna seria  prześladuje mnie już od połowy ubiegłego miesiąca.  Zaczęło się od silnego bólu prawej ręki. Okazało się, że to zapalenie ścięgna w nadgarstku. Po kilku dniach, kiedy już odzyskałam władzę w swej prawej kończynie, rozcięłam sobie boleśnie górną wargę. Przez kilka dni nie mogłam jeść, pić, ani mówić. A teraz ta nie do końca rozszyfrowana przeze mnie choroba. Mam nadzieję, że tegoroczny limit na chorowanie w przypadku mojej osoby już się wyczerpał i  teraz będzie tylko lepiej.
Na początku lutego obchodzono pierwszą rocznicę śmierci naszej noblistki Wisławy Szymborskiej. Miałam w planie napisać post z tej okazji, niestety nie udało się. Z drugiej strony myślę sobie, że na wspomnienia o tej  niezwykłej postaci zawsze jest dobry czas, tym bardziej na czytanie wierszy wybitnej poetki.
               
                                Z opisywaniem chmur
                                musiałabym się bardzo śpieszyć-
                                już po ułamku chwili
                                przestają być te, zaczynają być inne.

                                Ich właściwością jest
                                nie powtarzać się nigdy
                                w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.

                                Nie obciążone pamięcią o niczym,
                                unoszą się bez trudu nad faktami.

Zawsze, kiedy otwieram tomik z wierszami Wisławy Szymborskiej, uderza mnie jedno: jakie te wiersze proste, jakie zwyczajne. Nie ma w nich  wydumanych porównań, nie ma zawiłych skojarzeń, które kazałaby nam się  domyślać, co autor miał na myśli. Właściwie, to każdy by mógł tak pisać, ja również. Jednak w takim myśleniu tkwi wielka pułapka. Te proste z pozoru słowa niosą ogromną prawdę o świecie i o ludziach, o naszej naturze i o relacjach człowiek-przyroda. Ta poezja nie jest związana z żadnym miejscem, ani czasem i właściwie dotyczy nas wszystkich. Jest po prostu uniwersalna i w tym prawdopodobnie tkwi jej wielka siła.

                            Jacyś ludzie w ucieczce przed jakimiś ludźmi.
                            W jakimś kraju pod słońcem
                             i niektórymi chmurami.

                             Zostawiają za sobą jakieś swoje wszystko,
                             obsiane pola, jakieś kury, psy,
                             lusterka, w których właśnie przegląda się ogień.

                             Mają na plecach dzbanki i tobołki,
                             im bardziej puste, tym z dnia na dzień cięższe.

Pozdrawiam Was serdecznie i obiecuję w najbliższym czasie nadrobić wszelkie zaległości na zaprzyjaźnionych blogach.


             W tekście wykorzystałam fragmenty wierszy: "Chmury" oraz "Jacyś ludzie" z tomiku "Chwila".